Βρίσκομαι στον Παράδεισο η στο ξενοδοχείο μου…
Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΝΤΙΣΝΕΥ- ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Όσο και αν φανεί παράξενο,εμπευστές αυτής της επιχειρηματικής φιλοσοφίας δεν ηταν οί εγκέφαλοι της Τουριστικής Βιομηχανίας,αλλά η σημαντικότερη ίσως μορφή του Θεάματος στον 20ο αιώνα : Ο Γουώλτ Ντίσνεϋ.Όλα ξεκίνησαν από τις Ντίσνεϋλαντ.Οί διανοούμενοι σαν τον γάλλο φιλόσοφο Αλαίν Φενκιελκρότ περιγράφουν τά μεγάλης κλίμακας συγκροτήματα αναψυχής,με η χωρίς Καζίνο,σαν
«τόπους συλλογικής κατάπτωσης οπου το σκηνικό της βιομηχανίας του Θεάματος και το κιτς όλων των Ηπείρων αναμιγνύονται σε ένα παράξενο ποτ-πουρί γεμάτο ατραξιόν.»
Αυτή είναι η άποψη του εκπροσώπου της «υψηλής κουλτούρας».
Ο σύγχρονος τουρίστας-πού στην εποχή μας πραγματοποιεί την μετάβαση από τον τουρίστα του περασμένου αιώνα στον σύγχρονο ταξιδιώτη-ανήκει σε έναν άλλο πολιτισμό : Τήν κουλτούρα της Πόπ-τον λαϊκό πολιτισμό.Τόν πολιτισμό πού του προσφέρει ολοκληρωμένες προτάσεις φυγής,με συγκροτήματα πού καλύπτουν συχνά ολόκληρες χερσονήσους.Στους χώρους αυτούς εχει την δυνατότητα να βρει κομμάτια του κόσμου πού έχουν επιλεγεί έτσι ώστε να του προσφέρουν ότι καλό, ευχάριστο, φωτεινό εμπεριέχει η φύση και ο πολιτισμός,αποκλείοντας το Κακό,το Σκοτεινό,το Αρρωστο,τις δυσάρεστες πλευρές της πραγματικότητας και της ζωής.Τά μεγάλα συγκροτήματα εξασφαλίζουν την επιστροφή στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας,
Παρέχοντας παιχνίδια για ενηλίκους.Προσφέρουν μια «εικονική πραγματικότητα», πού αρχίζει για τον σύγχρονο ταξιδιώτη μέσα στο αεροπλάνο και συνεχίζεται στο ξενοδοχείο.
Οί κοινωνιολόγοι πού εχουν ασχοληθεί με τον Τουρισμό γράφουν :
«Οί ψευδαισθήσεις πού προσφέρονται στον αέρα αναπαράγουν τις κοινοτοπίες της καθημερινής ζωής ή,ακόμα χειρότερα,τπην εμπειρία της εξαρτημένης βρεφικής ηλικίας μέσα σε μια ατελή μήτρα.»
Το Λάς Βέγκας εχει γίνει η αδιαφιλονίκητη Μέκκα αυτής της μορφής ξενοδοχείου.
Η παγκόσμια «πρωτεύουσα του Τζόγου» αναπαράγει σε ονειρική εκδοχή όλα τά θαύματα του κόσμου : Νησιά στην Πολυνησία,Ρωμαϊκοί ναοί,Λημέρια πειρατών και πόλεις του Φάρ Ουέστ,Πυραμίδες της Αιγύπτου και Γόνδολες της Βενετίας, ηφαίστεια πού εκρήγνυνται και ένα αντίγραφο του Μανχάταν.
Στο παρελθόν,επρεπε να ταξιδέψεις για να βρεις εξωτικούς κόσμους.Αυτοί οί ναοί τής απόλαυσηςπροσφέρουν κόσμους άμεσους,συνθετικούς,ονειρικούς.Στην Ιαπωνία,χιλιάδες λουόμενοι βουτούν σε τροπικές παραλίες,κάτω από τεράστιους γυάλινους θόλους,περιτριγυρισμένοι από φοινικόδεντρα και εξωτική χλωρίδα.
Η ειδική έκδοση TIME TRAVELLER του TIME ASIA παρουσιάζει ένα από τά πιο ενδιαφέροντα ξενοδοχειακά συγκροτήματα του σύγχρονου κόσμου,με τίτλο «Η ΖΩΗ ΜΙΜΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ».(« ζωή μιμείται την Τέχνη πολύ περισσότερο από ότι η Τέχνη μιμείται την Ζωή»,έγραψε ο Όσκαρ Γουάϊλντ.)
Έργο του μεγάλου TADAO ANDO,το συγκρότημα βρίσκεται στο νησί Ναοσίμα της θάλασσας του Σέτο.Η σύγχρονη Τέχνη αποτελεί τον πυρήνα πού ενέπνευσε την αρχιτεκτονική σύλληψη του συγκροτήματος.Τό έργο του Μπρούς Νόϊμαν «100 Live and die»,μια εφαρμογή με Νέον,«ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ» (SECRETS OF THE SKY»)αποτελούν μια εντελώς πρωτότυπη εικαστική πρόταση:Ξαπλωμένος στο δάπεδο,ο ένοικος του ξενοδοχείου μπορεί να απολαύσει τά μυστικά του ουρανού.
Τό τμήμα του ξενοδοχείου οπου βρίσκονται τά δωμάτια,μοιάζει με σπηλιά.Ο τρόπος δόμησής τους προσφέρει θέα στα εκθέματα του Μουσείου.Στο κέντρο του τμήματος αυτού βρίσκεται μια ακύμαντη λίμνη σε οβάλ σχήμα,πού αντικαθιστά την παραδοσιακή οροφή και αντανακλά τον ουρανό.
Τό φαγητό γίνεται μορφή Τέχνης στο Μπενέζ.Το εστιατόρια εχει τοποθετηθεί ακριβώς κάτω από την εγκατάσταση του Ρίτσαρντ Λόνγκ «Πέτρινος κύκλος της Πανσελήνου» (Full moon stone circle).
Οί εξωτερικοί τοίχοι της ταράτσας καλύπτονται από τις γραμμές του έργου του Χιρόσι Σουγκιμότο «Time exposed».Η εικαστική αυτή παρέμβαση αποτελείται από μια σειρά φωτογραφιών,πού έχουν σχεδιασθεί έτσι ώστε να σβήσουν με το πέρασμα του χρόνου και την έκθεση στις ακτίνες του ήλιου.
Ο συνδυασμός θεάματος,τυχερών παιχνιδιών και φαντασμαγορικών ξενοδοχείων είναι μια επιτυχημένη συνταγή μαζικής κατανάλωσης οικογενειακού τύπου,πού λειτουργεί εξίσου αποτελεσματικά στην Σαβάνα της Νότιας Αφρικής και στις Μπαχάμες.
Μια και ο αμερικάνος τουρίστας αποτελεί το target group, τον κύριο στόχο της τουριστικής βιομηχανίας σε όλα τά μήκη και πλάτη του πλανήτη,οί εγκέφαλοι του Τουρισμού μελέτησαν τά λεγόμενα ποιοτικά στατιστικά στοιχεία και βάσει αυτών συνέθεσαν το προφίλ του αμερικανού τουρίστα από το οποίο προέκυψε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο : Η μανία του μέσου αμερικάνου για τον τζόγο,για κάθε είδους τυχερά παιχνίδια-η τάση πού ο αμερικανός ιστορικός Jackson Lears αποκαλεί στο βιβλίο του «Something for nothing: Luck in America»,« gambling mania.
82% των ενήλικων αμερικανών παίζουν κάθε χρόνο περισσότερο από ένα τυχερά παιχνίδια και ταξιδεύουν σε περιοχές οπου υπάρχουν φημισμένα Καζίνο.Τις τρεις τελευταίες μέρες του 2002,οί αμερικανοί αγόρασαν δελτία του τυχερού παιχνιδιού power ball,αξίας 170 εκατομμυρίων δολλαρίων.Τις προηγούμενες ημέρες είχαν πωληθεί τριακόσια πενήντα εκατομμύρια δελτία.Οί αμερικανοί πιστεύουν στην τύχη και ποντάρουν σ’ αυτήν.Εχουν διαμορφώσει έναν «Πολιτισμό του τυχαίου»,όπως λένε οί κοινωνιολόγοι.
Η διαπίστωση αυτή έθεσε τά θεμέλια της σύγχρονης τουριστικής βιομηχανίας, αλλάζοντας εκ βάθρων την μορφή των δύο «ναών» του Τουρισμού : Του Κρουαζιερόπλοιου και του ξενοδοχείου.Τά Καζίνο εγκαταστάθηκαν στο κέντρο,στην καρδιά τους,εξασφαλίζοντας έναν πακτωλό εσόδων και δημιουργώντας ένα κύκλωμα εστιατορίων,καταστημάτων,γυμναστηρίων,κ.λ.π,πού παρέχουν υπηρεσίες σ’ αυτούς πού προκαλούν την Θεά Τύχη να τους χαμογελάσει.
Το Χόλλυγουντ,με τά φανταχτερά μιούζικαλς ενέπνευσε το σκηνικό αυτών των χώρων-και όχι μόνο αυτό.
Η άλλοτε παρηκμασμένη 42η οδός της Νέας Υόρκης εχει αναβαθμισθεί,εγινε ενας παράδεισος ψυχαγωγίας με θέατρα,εμπορικά κέντρα και ένα πρωτοποριακής έμπνευσης ξενοδοχείο σχεδιασμένο από την ομάδα Arquitectonical,πού χρηματοδοτείται από την Ντίσνεϊ.
Στην γερμανική επαρχία Σβάμπια κοντά στην Στουτγάρδη,μια πόλη Λούνα-Πάρκ αναπτύσσεται γύρω από δυό μουσικά θέατρα,ξενοδοχεία ουρανοξύστες, κινηματο-γράφους multi-plex και νεροτσουλήθρες.
Αυτή η εντυπωσιακή,γεμάτη υπερβολές βιομηχανία αναψυχής αποτελεί την κυρίαρχη τάση της τουριστικής βιομηχανίας,αλλά δεν είναι η μόνη.
Η αντίδραση,το αντίθετο κίνημα,η ρομαντική αναζήτηση ξεχασμένων τόπων,μακρυά από την πεπατημένη,αποκτά όλο και μεγαλύτερο βάρος.Αυτά τά καταφύγια μπορεί να βρίσκονται στα τελευταία ανεξερεύνητα κομμάτια της αφρικανικής ζούγκλας ή σε έναν κόλπο της Καραϊβικής.Αρκετοί ιδιοκτήτες πολυτελών ξενοδοχείων ακολουθούν αυτήν την τάση:Χρησιμοποιούν το τοπικό χρώμα και την τοπική κουλτούρα για να δώσουν ξεχωριστό χαρακτήρα στα θέρετρά τους.
Ακολουθώντας τά βήματα της παντοδύναμης Ντίσνεϋ,πού χρησιμοποίησε από την δεκαετία του ΄80 διάσημους αρχιτέκτονες για τους χώρους αναψυχής και άλλοι άρχισαν να αναθέτουν τά επιχειρηματικά τους σχέδια σε εξέχοντες σχεδιαστές.Ο αυστηρά μοντερνιστής Φράνκλιν Ν. Ισραελ σχεδίασε πρόσφατα το Hard Rock Hotel του Λάς Βέγκας.Το μεταμοντέρνο στυλ,πού θυμίζει γαμήλια τούρτα,όπως το συνέλαβε ο Μάϊκλ Γκρέϊβς,θα κάνει σύντομα την εμφάνισή του στην Ερυθρά Θάλασσα της Αιγύπτου.
Αυτή η τάση αξιοποίησης στους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους των ξενοδοχείων στοιχείων της ιδιαίτερης κουλτούρας των χωρών πού τά φιλοξενούν θυμίζει την εποχή πού,όπως έγραψε ο Παύλος Τσίμας σε ένα άκρως εύστοχο άρθρο του στα «ΝΕΑ»,τά δωμάτια των μεγάλων ξενοδοχείων αποτελούσαν αντίγραφα του αρχικού αμερικάνικου σχεδίου,με αποτέλεσμα ο ταξιδιώτης-δημοσιογράφος, επιχειρηματίας,επιστήμονας,η απλός τουρίστας –να μην μπορεί να καταλάβει αν βρίσκεται στην Νέα Υόρκη,το Παρίσι,το Τόκιο,την Αθήνα ή το Κάϊρο.Ηταν μια έκφραση του πνεύματος πού ο Γερουσιαστής Φουλμπράϊτ ονόμασε στο κλασσικό βιβλίο του «Αλαζονεία της δυνάμεως».
Ο Φράνσις Φουκουγιάμα ανέλυε την ιδια άποψη στο «ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» :
Η Ιστορία σαν σύγκρουση αντικρουόμενων δυνάμεων θα έπαιρνε τέλος με την παγκοσμιοποίηση και την εξάπλωση της αμερικανικής κουλτούρας.
Σύμβολο της παγκόσμιας κυριαρχίας της αμερικανικής αυτοκρατορίας ηταν, μέχρι τά μέσα της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα ,η αλυσίδα των εστιατορίων McDONALD. «Οί χρυσές αψίδες είναι ένα σύμβολο πιο αναγνωρίσιμο διεθνώς ακόμα και από τον Σταυρό»,γράφει ο Ερικ Σλόσερ στο best seller «FAST FOOD NATION». Θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί βάσιμα ότι ένα άλλο σύμβολο του αμερικανικού επεκτατισμού εξίσου αναγνωρίσιμο διεθνώς ηταν τά ξενοδοχεία HILTON.Σε κάθε μεγάλη πόλη,σε κάθε ήπειρο υπήρχαν εστιατόρια McDonald και ξενοδοχεία Hilton,ακριβή αντίγραφα του αμερικανικού πρωτοτύπου.
«Οί αρχές πού διέπουν τά εστιατόρια γρήγορης εστίασης αποτέλεσαν σημείο αναφοράς πολλών τομέων της κοινωνίας και της oικονομίας, όχι μόνο στην Αμερική,αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο»,γράφει ο καθηγητής της Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μέρυλαντ Τζώρτζ Ρϊτζερ στο κλασσικό βιβλίο του «The Mcdonaldization of Society» (1993).
Στην βιομηχανική,ισοπεδωτική κοινωνία του 20ού αιώνα τά ξενοδοχεία ακολούθησαν τά εστιατόρια, υιοθετώντας την ομοιομορφία.Στην Kοινωνία της Πληροφορικής του 21ου αιώνα η κυρίαρχη τάση αντιστράφηκε.Τά McDonalds προσφέρουν Mcfelafels στην Αίγυπτο, Mchuevos με αβγό στην Ουρουγουάη και, φυσικά, το περίφημο Ελληνικό (το παραδοσιακό,ανατολίτικης εμπνεύσεως σουβλάκι με «σύγχρονη» ενδυμασία) σχεδιασμένο από τον Ηλία Μαμαλάκη.
Υιοθετώντας την φιλοσοφία της προσαρμογής στην παράδοση και την αισθητική κάθε χώρας,τά ξενοδοχεία ακολούθησαν αυτήν την παράδοση.Οί εμπνευστές και σχεδιαστές τους κατάλαβαν πολύ νωρίς ότι η διαφοροποίηση και η εξατομίκευση είναι το κλειδί της επιτυχίας, σε μια εποχή οπου ο τουρίστας γίνεται ταξιδιώτης και το marketing δεν στοχεύει πια σε κατηγορίες-ομάδες καταναλωτών,πού είναι πια δύσκολο να εντοπισθούν,αλλά σε ατομικά γούστα και προτιμήσεις.
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ GRAND HOTEL ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Αν τά ξενοδοχεία-θέρετρα στηρίζονται στην σύζευξη της Βιομηχανίας του Θεάματος, των τυχερών παιχνιδιών και αντλούν το «σκηνικό και την ατμόσφαιρά τους» από το Χόλλυγουντ και τά Μιούζικαλς,τά ξενοδοχεία της πόλης – αρχής γενομένης από την Πόλη του Φωτός,το Παρίσι-οφείλουν τον μύθο τους στις μεγάλες μορφές της Λογοτεχνίας του 20ού αιώνα.Τό παρισινό RITZ είναι,ισως,το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα,αλλά δεν είναι το μόνο.Στο Παρίσι συναντήθηκαν η Ευρώπη και η Αμερική για να συνθέσουν ένα πολιτιστικό μίγμα πού αποτέλεσε τον πολιτισμό του 20ού αιώνα.Φόντο και χώρος οπου εξελίχθηκε αυτή η διαδικασία ηταν τά παρισινά ξενοδοχεία-μικρά και μεγάλα :«Τά δωμάτια τους είχαν μια μυστηριώδη ακτινοβολία γεμάτη από ερωτική λάμψη και παλιούς επισκέπτες. Άνθρωποι είχαν κάνει εδώ ερωτα,είχαν πιει κρασί,είχαν ονειρευτεί.Τά σώματα και τά περίτεχνα γεύματα ανέδιναν την ζεστασιά τους», γράφει η Αναϊς Νίν, αντλώντας από προσωπικές εμπειρίες.Κάποιο παρισινό ξενοδοχείο στέγασε τον θυελλώδη ερωτά της με τον Χένρυ Μίλερ.
Κάποιο άλλο φιλοξένησε το ζεύγος Φιτζέραλντ.Σε παρισινό ξενοδοχείο εμπνεύστηκε ο Σκώτ Φιτζέραλντ το «ΤΡΥΦΕΡΗ ΕΙΝΑΙ Η ΝΥΧΤΑ».Σε κάποιο παρισινό ξενοδοχείο κράτησε σημειώσεις ο Χεμινγκουέϊ και σε κάποιο άλλο ζωγράφισε ο Πικάσο.
Το μεσοπολεμικό Παρίσι της δεκαετίας του 1920,ηταν ο μαγνήτης,που τραβούσε τον κόσμο του πνεύματος και του πλούτου από τα πέρατα της Γης.Αμερικανοί μεγιστάνες,Ασιάτες και Αφρικανοί ηγεμόνες,εξόριστοι Ρώσοι πρίγκιπες, συναγωνι- ζόταν στην επίδειξη πλούτου και εκκεντρικότητας. Στη δεκαετία του 20,η νεολαία παραδόθηκε στην Τζάζ,τό τζίν,στο τσάρλεστον,στα «άγρια γλέντια»,στην περιφρόνηση κάθε παλιάς ηθικής η πνευματικής αξίας:τα «Τρελά Χρόνια» του Μεσοπολέμου είναι το σβήσιμο ενός παλιού κόσμου μέσα στα αστραφτερά ηλεκτρικά φώτα,μέσα στον πρωτόγνωρο ίλιγγο του αυτοκινήτου και του αεροπλάνου,που τότε άρχιζαν να γίνονται κτήματα του μεγάλου κοινού,τους τρελούς ρυθμούς της τζάζ,μέσα στους λαμπρούς αντικατοπτρισμούς των κοντών φορεμάτων,του λαμέ,του μακιγιάζ.
Τά «τρελά χρόνια» της δεκαετίας του ΄20 είχαν ένα μόνιμο σκηνικό: Το GRAND HOTEL Σε μια άλλη τρελή δεκαετία,τά «SWINGING 60´s»,οπου η μίνι φούστα,η ρόκ και το LSD αντικατέστησαν τά κοντά φορέματα,την τζαζ και τά τζήν,οί πρωτεύουσες του δυτικού κόσμου γέμισαν από imitation Grand Hotel με ιστορικές reproduction.
Οί ιστορικοί της αρχιτεκτονικής παρατηρούν ότι η αναγέννηση αυτού του αστικού αρχιτεκτονικού είδους οδήγησε,σε ορισμένες περιπτώσεις,όπως το «Four Seasons» της Νέας Υόρκης,πού σχεδιάστηκε από τόν I.M PEI και σε μερικά από τά πιο πρόσφατα ξενοδοχεία της αλυσίδας PARK HAYATT.
«Σήμερα γίνεται και πάλι αποδεκτός ο κανόνας ότι τα ξενοδοχεία πρέπει να παρέχουν κάτι περισσότερο από τις γνωστές προδιαγεγραμμένες ανέσεις :Πρώτον και κύριον θα πρέπει να είναι μοναδικοί δημόσιοι χώροι,τόποι οπου μπορεί κανείς να ζει και να παρατηρεί.Εχουν επανακτήσει τον ρόλο τους ως πασαρέλα και βιτρίνα,οπου οί πελάτες κινούνται σαν σε σκηνικό θεάτρου,οντας μαζί ηθοποιοί και κοινό,όπως το διατύπωσε ο κοινωνιολόγος Ζϊγκφριντ Κρακάουερ το 1928 :«Τά ξενοδοχεία είναι γεμάτα από τέτοιες μορφές σε ζωντανά χρώματα.Είναι σαν να οφείλουν την ύπαρξη τους σε έναν φανταστικό σκηνοθέτη.»Παράλληλα με αυτήν την εξέλιξη έρχεται και η εκ νέου ανακάλυψη του ξενοδοχείου ως ελκυστικού κεντρικού σημείου για κοινωνικές δραστηριότητες,Όχι μόνο για εορτασμούς, συνέδρια και συναντήσεις αλλά και για την ανάπτυξη ενός εμπορίου,πού στηρίζεται στις ανάγκες του κόσμου των πόλεων. Εστιατόρια,εμπορικά κέντρα,κέντρα υγείας και γυμναστήρια,όλα έχουν γίνει σημαντικές πηγές εσόδων και κατέχουν μια ακόμα πιο κυρίαρχη θέση στο λειτουργικό αυτό κράμμα.Τά καινούργια ξενοδοχεία των πόλεων εφαρμόζουν πια την αντίληψη της συνολικής φροντίδας,όπως αυτή παρέχεται στα κλάμπ διακοπών,πού προσφέρουν τά πάντα,και την έχουν μεθερ-μηνεύσει με τον δικό τους τρόπο,απευθυνόμενα εσκεμμένα σε καινούργιες ομάδες πελατών.Σε πόλεις όπως η Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, εκκεντρικοί χώροι υποδοχής μαζί με μπαρ και εστιατόρια έχουν κερδίσει στα σημεία τις άλλοτε κυρίαρχες μοντέρνες ντίσκο και τά μπιστρό πού θεωρούνται σικ τόποι συνάντησης. Αυτό πού μετράει και αυτό πού αποδίδει είναι η ατμόσφαιρα»,γράφει ο γερμανός συγγραφέας Otto Rivolt,πού εχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την εξέλιξη του φαινομένου των ξενοδοχείων.Και συνεχίζει : «Η νέα γενηά των επαγγελματικών ξενοδοχείων χρησιμοποιεί το design ως εργαλείο του marketing. Η αρχιτεκτονική και ο σχεδιασμός εσωτερικών χώρων γίνονται καθοριστικός παράγων για το image επαγγελματικών και συνεδριακών ξενοδοχείων,όπως συνέβη με τον κόσμο του γραφείου πού άλλαξε μορφή με την ηλεκτρονική επανάσταση.
Το design αποκτά ακόμα πιο ζωτική σημασία ως τρόπος διάκρισης και περιγραφής των ξενοδοχείων στο πλαίσιο του παγκόσμιου ανταγωνισμού για όσους ταξιδεύουν λόγω επαγγέλματος και για όσους συμμετέχουν σε συνέδρια.Τά μοναδικά,υψηλής ποιότητας αρχιτεκτονικά σχέδια αποτελούν μια ακόμη μέθοδο για την απόκτηση πρόσθετης εμπορικής αξίας.Ο κατάλογος των αρχιτεκτόνων πού ανέλαβαν αυτά τά σχέδια θα μπορούσε να θεωρηθεί κάτι σαν who is who της σύγχρονης αρχιτεκτονικής,αφού σ’ αυτόν περιλαμβάνονται καταξιωμένοι αρχιτέκτονες μαζί με νέους πολλά υποσχόμενους.Τά ξενοδοχεία,πού ηταν άλλοτε ένα παραμελημένο αρχιτεκτονικό είδος,βρίσκονται σήμερα και πάλι στην πρωτοπορία.Ομώς τά σχέδια εσωτερικού χώρου δεν είναι πάντα τέλεια.Επιτυχίες όπως το «ITT SHERATON»
Στο παρισινό αεροδρόμιο Σάρλ Ντεγκώλ αποτελούν εξαιρέσεις.Τά καλύτερα αποτελέσματα επιτυγχάνονται όταν ο αρχιτέκτονας και ο σχεδιαστής εσωτερικών χώρων είναι το ιδιο πρόσωπο….
Σε ένα εντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον αγοράς,οί διεθνείς ξενοδοχειακοί όμιλοι
Θεωρούν την διαφοροποίηση κλειδί της επιτυχίας.Καινούργιοι τύποι ξενοδοχείων δημιουργούνται με δεύτερη και τρίτη επωνυμία,ο καθένας με την δική του επιχειρηματική ταυτότητα και το δικό του εξειδικευμένο design.
Ο γαλλικός όμιλος Accor εχει τελειοποιήσει αυτήν την συνταγή της επιτυχίας με οικονομικές αλυσίδες- Ibis,Mercure και Formule 1-πού συνδυάζουν το ελάχιστο στυλ με εντυπωσιακά οικονομικά αποτελέσματα.Άλλες εταιρείες ακολούθησαν,με εξίσου φιλόδοξα σχέδια : Το «HILTON» στις Η.Π.Α π.χ με την αρχιτεκτονική των «περιπτέρων»,των «garden inns»,το «Steigenbergen» στην Ευρώπη με τά μοντερνα,πολύχρωμα και φθηνά ξενοδοχεία «MAX» και «Esprit».Το χαρούμενο περιβάλλον,οί προσιτές τιμές και ο ανάλαφρος σχεδιασμός εσωτερικών χώρων συνδυάζονται για να σχηματίσουν ευχάριστα σκηνικά για όσους ταξιδεύουν λόγω επαγγέλματος.Ωστόσο,όταν οί δουλειές δεν αναπτύσσονται με γρήγορο ρυθμό, ακόμη και αυτά τά θαυμαστά καινούργια επαγγελματικά ξενοδοχεία δεν μπορούν να αποφύγουν την αντίδραση πού περιγράφει ο Ερμαν Εσσε :
«Πόσο μοχθηρά,πόσο δαιμονικά μας κοιτάζουν αυτά τά φιλικά έπιπλα,αυτά τά καλοπροαίρετα χαλιά και αυτ ς οί ευχάριστες ταπετσαρίες».
Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!
PaxGreek 
